Een paar weken geleden ging aan het begin van de avond de telefoon…

‘Mijn vader is zo juist overleden. De arts is al geweest en wij willen heel graag dat jij de uitvaart gaat doen. Ik wil zelf graag meehelpen met de verzorging van mijn vader.’

De spulletjes die ik voor de eerste verzorging nodig had, pakte ik bij elkaar. Vervolgens trok ik een bloesje en een broek aan met nette sneakers, gewoon zoals ik ben, en stapte in de auto. Ik had aangegeven er met een uurtje te zijn. De overleden vader zou dan nog op temperatuur zijn en dat maakt het aankleden toch een stukje prettiger.

Het licht werd gedimd, de kaarsjes werden aangestoken en André Rieu klonk op de achtergrond: de favoriete muziek van vader. Het zorgpersoneel waste hem zorgzaam en de ene dochter hielp mee met datgene waar zij zich goed bij voelde. De andere dochter wilde liever niet helpen bij de verzorging. Ze ging even verderop aan een tafeltje zitten om zo toch nog een beetje mee te kunnen krijgen van wat er gebeurde.

Inmiddels was het al laat in de avond. Het zorgteam kwam de kist brengen en vader werd er liefdevol ingelegd. Na de laatste handelingen deed het personeel hem uitgeleide en werd hij door zijn dochters en hun partners begeleid naar de rouwauto. Een heel bijzonder moment, zo in het donker.

Ik stelde voor om de volgende ochtend een begin te maken met het vormgeven van de uitvaart. De familie wilde echter de volgende dag graag even rustig opstarten. Er was dagen achter elkaar gewaakt bij vader. Ik voelde dat het intensief was geweest en stelde daarom voor er tegen 14.00 uur te zijn.

‘En eh… kom je morgen ook gewoon als jezelf?’, vroeg één van beide dochters toen ik naar huis ging. ‘Daar word ik namelijk heel blij van. Al die donkere kleding, daar heb ik helemaal niks mee. Toen mijn moeder overleed, kwam er steeds zo’n dame in zo’n zwart mantelpakje en daar heb ik nog een soort trauma van,’ grapte ze. Waarop ik glimlachend antwoordde: ‘Ik kom gewoon als Martine.’

De volgende dag werd er al van alles in gang gezet. Het tijdstip van de uitvaart kwam vast te staan, de begraafplaats werd geregeld en het buurtcentrum bleek beschikbaar te zijn voor het afscheid. ‘Eet je ook een broodje mee?’ vroeg één van de dochters.

Onder het genot van een grote schaal broodjes ontstonden er nieuwe herinneringen en mooie gesprekken aan tafel. En vervolgens werd er als team weer verder gegaan met waar we gebleven waren. Bij het naar huis gaan kwam de andere dochter nog even bij me. ‘Je voelt zo vertrouwd, ik ben blij dat ik net even wat dingen met jou heb mogen delen, dat lucht op.’ Met een voldaan gevoel stapte ik de auto in.

Op geheel eigen wijze werd er door deze lieve mensen invulling gegeven aan de uitvaart. Het moest vooral informeel zijn. Met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen in één grote kring en de overledene als middelpunt. Er werden heel wat kaarsen aangestoken en de gene die iets wilde vertellen deed dat. Geen microfoon of spreekgestoelte, maar gewoon alles op een eigen manier. Muziek uit oude doos werd gedraaid, herinneringen van de kleinkinderen kwamen naar boven en allerlei mooie verhalen werden verteld, met een lach en een traan.

Na afloop liet de familie weten dat ze het hadden ervaren als een heel fijn afscheid. Vol liefde, warmte en betrokkenheid. Met een groot gevoel van tevredenheid ging ik naar huis. Om daar mijn crèmekleurige pak uit te doen en lekker buiten te laten luchten.

In dit geval paste deze outfit goed bij deze familie. Als er echter andere wensen qua kledingstijl zijn, vind ik het geen probleem om daaraan gehoor te geven. Natuurlijk heb ik mijn voorkeur. Maar welke outfit ik ook draag, uiteindelijk kom ik gewoon als mezelf…