Als jij gaat spreken bij een afscheid, is het eigenlijk helemaal niet gek dat dat gebeurt. Je vertelt iets over iemand die voor jou heel bijzonder is geweest. En ja, dan kan het zijn dat je misschien even niet meer uit je woorden komt en er tranen vloeien. Maar is dat gek, raar, vervelend… of mag dat er gewoon zijn?

Over het algemeen zijn wij mensen die alles goed willen doen en vooral geen fouten willen maken. Dat leggen wij ons zelf op. Soms wordt die lat zo hoog gelegd dat we het dan daadwerkelijk maar niet meer gaan doen. Want stel je voor dat het het mis gaat. Maar… hoe erg is dat eigenlijk?

Probeer het eens anders te bekijken. Jij moet afscheid nemen van iemand en daar ben je heel erg verdrietig om. Dan ben je sneller geraakt, dat hoort bij rouw. Het wegstoppen van emoties komt hoe

dan ook in je verdere leven altijd weer naar boven. Laat die emotie er gewoon mogen zijn.

Weet jij hoeveel mensen bewondering hebben voor jou? Omdat jij daar gaat staan en vertelt welke herinneringen jij hebt? Door jouw persoonlijke verhaal, anekdote of gedicht voor te dragen, voelen de mensen wat hij of zij voor jou betekend heeft. Daardoor wordt een uitvaart zoveel warmer en persoonlijker. Dat jij dat durft te delen in het openbaar is ontzettend moedig.

Bedenk dat het ook niet gek is dat je het spannend vindt. Je toont je kwetsbaarheid aan een grote groep mensen. En nee, je staat niet dagelijks voor zo’n groot aantal te spreken. Maar als je het wilt, dan kun je dat. En als je weet dat iemand het van je overneemt, als het even niet meer gaat, kan jou

dat een stuk sterker maken en tóch over die drempel helpen om het te gaan doen.

Zo was ik er laatst bij dat een mevrouw die ik begeleidde zei:

“Ik zou zo graag nog iets willen zeggen tijdens de plechtigheid van mijn schoonzus, maar ik ben zo bang dat ik dan niet meer uit mijn woorden kom.”

Waarop haar nichtjes zeiden. “Tante Betsie, als wij nou bij jou gaan staan en het lukt je niet meer, dan nemen wij het gewoon van jou over…”

Een prachtige oplossing. Gesteund door een ander durf je dan toch die stap te zetten. En een bibberende stem of een vallende traan maken een laatste woord niet minder mooi. Zeker niet.

Woorden die raken passen bij een waardevol afscheid. Ze zijn vaak onvergetelijk.