Heb jij er al eens over nagedacht? Of laat je het liever aan je nabestaanden over? Bij deze zomaar wat reacties en wensen van mensen met wie ik gesproken heb.

“Och, wat was dat toch mooi…

een condoleance aan huis, echt heel persoonlijk. En dat we Rikie nog

konden zien en rustig afscheid van haar konden nemen. Ik heb al tegen m’n vrouw gezegd dat ik het ook zo wil, als het zover is. “Gewoon thuis in mijn eigen fijne omgeving.”

“Van mie hooft dat amoal nich, al die toeters en bell’n. Doot ma gewoon de goedkoopste kist en drinkt ma mooi nen borrel op mie.”

“Ik zou het wel mooi vinden dat iedereen in kleurrijke kleding komt. Dat past bij hoe ik in het leven sta. Ik houd wel van een feestje, dus het afscheid mag ook best een vrolijk tintje hebben.”

Zolang het nog een ver-van-je-bed-show is, laat je dat graag zo. Maar jij weet niet wanneer de dood bij jou aanklopt. Nu kun je nog zelf keuzes maken. Ook al is het lastig om erover te praten, het kan ook prettig zijn. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je naasten. Naderhand voelt het vaak als een opluchting om dingen uitgesproken of vastgelegd te hebben.

Of een afscheid nou groots is of juist eenvoudig en intiem: het maakt niet uit. Er mag van alles gekozen worden. Alleen de volgende dingen 𝙢𝙤𝙚𝙩𝙚𝙣 ook daadwerkelijk: aangifte doen van overlijden, een lichaam 𝙢𝙤𝙚𝙩 bedekt zijn tijdens het vervoer en de overleden persoon 𝙢𝙤𝙚𝙩 begraven of gecremeerd worden. Verder moet er niks en mogen er vooral eigen keuzes gemaakt worden.

Maar al te vaak wordt er door nabestaanden gevraagd wat er ‘normaal’ of gebruikelijk is. Dat komt

omdat men het zo graag goed wil doen voor de ander. Je doet het echter goed als het goed voelt. Bij jezelf blijven en keuzes maken vanuit je hart, dat is waar het om draait.

Goed om het er eens met elkaar over te hebben. Wil je toch liever een keer met mij hierover in

gesprek? Laat het me weten, want dat kan altijd.