Begin november ging de telefoon. Het was Henk die vertelde dat het slecht ging met zijn vrouw. “Monique is opgenomen in het ziekenhuis, ik denk dat het niet meer lang duurt. Ze zou je nog graag willen spreken.” Met een uurtje was ik er, maar bij binnenkomst bleek ze echter net te zijn overleden. Even was ik teleurgesteld dat ik haar niet meer gesproken had. Tegelijkertijd voelde ik ook dankbaarheid, omdat de familie dit laatste bijzondere moment alleen met elkaar had kunnen delen. En de dood liet niet op zich wachten, dat bleek ook nu wel weer.

𝙒𝙖𝙣𝙣𝙚𝙚𝙧 𝙞𝙚𝙢𝙖𝙣𝙙 𝙠𝙤𝙢𝙩 𝙩𝙚 𝙤𝙫𝙚𝙧𝙡𝙞𝙟𝙙𝙚𝙣, 𝙠𝙪𝙣 𝙟𝙚 𝙢𝙞𝙟 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙗𝙚𝙡𝙡𝙚𝙣. 𝙊𝙤𝙠 𝙖𝙡 𝙯𝙖𝙡 𝙞𝙠 𝙥𝙖𝙨 𝙠𝙤𝙢𝙚𝙣 𝙣𝙖𝙙𝙖𝙩 𝙙𝙚 𝙖𝙧𝙩𝙨 𝙙𝙚 𝙙𝙤𝙤𝙙 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙫𝙖𝙨𝙩𝙜𝙚𝙨𝙩𝙚𝙡𝙙, 𝙬𝙚 𝙠𝙪𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙖𝙡 𝙬𝙚𝙡 𝙫𝙖𝙨𝙩 𝙚𝙚𝙣 𝙖𝙖𝙣𝙩𝙖𝙡 𝙯𝙖𝙠𝙚𝙣 𝙤𝙫𝙚𝙧𝙡𝙚𝙜𝙜𝙚𝙣. 𝘼𝙡𝙨 𝙚𝙚𝙧𝙨𝙩𝙚 𝙞𝙨 𝙙𝙖𝙩 𝙫𝙖𝙖𝙠 𝙙𝙚 𝙬𝙚𝙣𝙨 𝙤𝙢 𝙙𝙚 𝙡𝙖𝙖𝙩𝙨𝙩𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙯𝙤𝙧𝙜𝙞𝙣𝙜 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙤𝙫𝙚𝙧𝙡𝙚𝙙𝙚𝙣𝙚 𝙨𝙖𝙢𝙚𝙣 𝙩𝙚 𝙙𝙤𝙚𝙣. 𝙈𝙚𝙩 𝙣𝙖𝙢𝙚 𝙞𝙣 𝙚𝙚𝙣 𝙯𝙞𝙚𝙠𝙚𝙣𝙝𝙪𝙞𝙨 𝙤𝙛 𝙫𝙚𝙧𝙯𝙤𝙧𝙜𝙞𝙣𝙜𝙨𝙩𝙚𝙝𝙪𝙞𝙨 𝙞𝙨 𝙝𝙚𝙩 𝙯𝙞𝙣𝙫𝙤𝙡 𝙤𝙢 𝙩𝙚 𝙬𝙚𝙩𝙚𝙣 𝙬𝙞𝙚 𝙙𝙞𝙩 𝙠𝙪𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙤𝙛 𝙢𝙤𝙜𝙚𝙣. 𝙃𝙚𝙩 𝙞𝙨 𝙣𝙖𝙢𝙚𝙡𝙞𝙟𝙠 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙫𝙖𝙣𝙯𝙚𝙡𝙛𝙨𝙥𝙧𝙚𝙠𝙚𝙣𝙙 𝙙𝙖𝙩 𝙝𝙚𝙩 𝙫𝙚𝙧𝙥𝙡𝙚𝙜𝙚𝙣𝙙 𝙥𝙚𝙧𝙨𝙤𝙣𝙚𝙚𝙡 𝙙𝙞𝙩 𝙤𝙥 𝙯𝙞𝙘𝙝 𝙣𝙚𝙚𝙢𝙩, 𝙤𝙢𝙙𝙖𝙩 𝙚𝙧 𝙤𝙫𝙚𝙧𝙖𝙡 𝙚𝙚𝙣 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙗𝙚𝙡𝙚𝙞𝙙 𝙬𝙤𝙧𝙙𝙩 𝙜𝙚𝙫𝙤𝙚𝙧𝙙. 𝙈𝙖𝙖𝙧 éé𝙣 𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙞𝙨 𝙯𝙚𝙠𝙚𝙧: 𝙞𝙚𝙙𝙚𝙧𝙚𝙚𝙣 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙝𝙚𝙩𝙯𝙚𝙡𝙛𝙙𝙚 𝙙𝙤𝙚𝙡 𝙚𝙣 𝙙𝙖𝙩 𝙞𝙨 𝙖𝙡𝙡𝙚𝙨 𝙤𝙥 𝙚𝙚𝙣 𝙥𝙧𝙚𝙩𝙩𝙞𝙜𝙚 𝙢𝙖𝙣𝙞𝙚𝙧 𝙡𝙖𝙩𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙡𝙤𝙥𝙚𝙣. 𝙈𝙞𝙟𝙣 𝙖𝙙𝙫𝙞𝙚𝙨 𝙞𝙨 𝙤𝙢 𝙙𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙯𝙤𝙧𝙜𝙞𝙣𝙜 𝙪𝙞𝙩 𝙩𝙚 𝙫𝙤𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙖𝙡𝙨 𝙝𝙚𝙩 𝙡𝙞𝙘𝙝𝙖𝙖𝙢 𝙣𝙤𝙜 𝙬𝙖𝙧𝙢 𝙚𝙣 𝙨𝙤𝙚𝙥𝙚𝙡 𝙞𝙨. 𝙃𝙚𝙩 𝙖𝙛𝙡𝙚𝙜𝙜𝙚𝙣, 𝙯𝙤𝙖𝙡𝙨 𝙝𝙚𝙩 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣𝙡𝙞𝙟𝙠 𝙝𝙚𝙚𝙩, 𝙬𝙤𝙧𝙙𝙩 𝙙𝙖𝙣 𝙤𝙤𝙠 𝙬𝙚𝙡 𝙚𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙧𝙢 𝙖𝙛𝙨𝙘𝙝𝙚𝙞𝙙 𝙜𝙚𝙣𝙤𝙚𝙢𝙙.

Daarom gingen de kinderen van Monique al vlot na haar overlijden naar huis, om de kleding op te halen die ze hun moeder voor de laatste keer wilden aantrekken. Dankbaarheid en liefde waren voelbaar aan het bed tijdens de verzorging. Er kwamen mooie herinneringen en herkenbare eigenschappen aan het licht. Met een lach en een traan werd hun moeder aangekleed zoals zij zelf het liefst werd gezien. En nadat de make-up en de haren waren gedaan, lag daar weer de vrouw en moeder zoals ze haar kenden. Stoer en netjes, helemaal Monique.