Pas geleden werd ik ’s middags gebeld door een mevrouw. Haar moeder van 92 jaar ging erg achteruit en de vraag was of ik de uitvaart wilde verzorgen. Uiteraard. ’s Avonds was het al zover…

moeder was overleden. In korte tijd was ik bij hun. Als eerste condoleerde ik vader, een man van maar liefst 97 jaar, en vervolgens de rest van de familie. Omdat het lichaam van moeder nog warm was, besloten we haar gelijk te verzorgen. Vaak een bijzonder moment voor nabestaanden, in dit geval haar kinderen. Met zorg werd moeder voor de laatste keer gewassen en aangekleed. Er werd gekozen voor die blauwe rok met dat bewerkte vestje erop. Ze droeg het altijd zo graag en het stond haar inderdaad prachtig.

Omdat het al laat in de avond was, leek het ons verstandiger de volgende ochtend weer samen te komen om het afscheid vorm te geven. Ik was

benieuwd in hoeverre vader hieraan deel kon nemen, maar het gesprek kwam goed op gang. Vader en moeder bleken nog maar net 2 weken in het

verzorgingstehuis te wonen. Niemand had zich voor kunnen stellen dat het zo zou lopen.

En wat moet je dan als echtgenoot op leeftijd in korte tijd veel ondergaan en verwerken. Maar door rust in te bouwen en hem alle tijd te geven, merkte ik dat vader het aankon. Hij vertelde liefdevol

over zijn vrouw. Hoe belangrijk ze voor hem was geweest in zijn leven en wat ze allemaal voor hun gezin had gedaan. Ook kon hij goed aangeven welke wensen hij en zijn vrouw hadden als het zou gaan om afscheid moeten nemen. Een heel bijzonder en eerlijk gesprek, waarbij ik me besefte hoe erg deze 2 mensen eigenlijk met elkaar verbonden waren.

Het was een prettige bijkomstigheid dat naast de kamer van vader en moeder een kleine ruimte vrij bleek te zijn. Een mooie plek om moeder op te kunnen baren. In overleg met het verzorgend

personeel werd dat mogelijk gemaakt. Moeder werd er liefdevol naartoe gebracht en in de dagen erna werd deze ruimte gevuld met bloemen, foto’s en persoonlijke spulletjes. Haar rollator mocht hierbij niet ontbreken.

Wat was vader blij dat moeder op deze manier nog een paar dagen heel dicht bij hem was. Zo kon hij op elk moment van de dag nog even naar haar toe. Want zij was de vrouw met wie hij bijna 65 jaar

getrouwd was en met wie hij al zijn lief en leed had gedeeld. Op deze manier werden ze niet gelijk abrupt van elkaar gescheiden. Er was tijd en ruimte om op geheel eigen wijze afscheid te nemen.

Wat ook op zo’n leeftijd zeker niet niks is.

Daarnaast gaf deze tijdelijke afscheidsplek de familie ook de gelegenheid om regelmatig even langs

te komen. Niet alleen om moeder en oma te zien, maar ook om nog even naar (o)pa te gaan en een kop koffie te drinken. En het vooral nog eens samen over haar te hebben. Waardevolle stappen in een rouwproces. Waarbij ook die lieve zusters echt hun steentje bijdroegen. Wat waren ze begaan

met meneer. Ze deden er alles aan om er voor hem te zijn en deze bijzondere dagen goed te laten verlopen. Ontzettend fijn om te zien.

Voor mij werd opnieuw bevestigd hoe mooi het is om gehoor te kunnen geven aan de wensen van mensen bij afscheid nemen. In dit geval: niet gelijk los moeten laten, maar heel geleidelijk. Omdat de mogelijkheid er was om er tijd en ruimte voor te creëren. Want hoe waardevol is het dat je zelf de momenten kunt bepalen waarop je nog even naar de gene toe kunt gaan die jij zo lief hebt. En wanneer dat voor jou zo nodig is. Ik krijg er een warm gevoel bij…