Je moet er toch niet aan denken,
dat dat jou gebeurt..
Gisteren cursus gehad over afscheid en uitvaart van een pasgeboren baby.
Maar de vraag is ook hoe je daarmee omgaat als het familie of vrienden van jou overkomt.
Als een volwassene overlijdt, komen er vaak gelijk allerlei verhalen en eigenschappen van deze persoon naar boven.
Hoe langer iemand geleefd heeft, hoe meer herinneringen er zijn.
Maar bij het overlijden van een pasgeboren baby is er enkel de herinnering aan de zwangerschap,
de bevalling en misschien een klein stukje van de kraamtijd. Van de baby
als mens is nog maar weinig tevertellen.
Dat geeft soms minder stof om over te praten, maar maakt een verlies niet minder heftig.
Misschien is het daardoor juist lastiger om passende woorden te vinden. Wat vaak vergeten wordt, is dat er bij een situatie als deze, naast condoleances óók felicitaties horen.
Dat klinkt gek, maar door de geboorte van dit kindje zijn de ouders wél vader en moeder geworden en dat is een felicitatie waard.
Het blijkt dat hieraan vaak voorbij wordt gegaan, wat door ouders dan als pijnlijk wordt ervaren.
Dat gebeurt niet met opzet, maar wellicht uit angst of onwetendheid. Hopelijk kom je nooit in zo’nsituatie, maar het is goed om je hiervan bewust te zijn.
Feliciteren én condoleren.
En laat ouders daarna vooral vertellen over hun baby, vol liefde, vol verdriet en vol trots.