Dan ben je 10 jaar, is 4 jaar geleden je moeder overleden en dan nu ook nog eens je vader. Wat een verdriet. Maar één ding is zeker: ‘Papa moet in dezelfde kist als waar Mama in lag. Een FC Twente kist. Daar zaten toen van die knopjes aan en daar draaiden wij de kist mee dicht. Die mocht ik houden…’ Dat mag nu weer, kerel.

Het afscheid werd er één met ballonnen, bloemen, foto’s en applaus. De kleine man reed mee in de rouwauto. Trots keek hij naar buiten, maar het verdriet was voelbaar. Aangekomen in de straat waar papa woonde, stonden er allemaal mensen bij elkaar. De buurt had een gedenktafel gemaakt, waar iedereen iets op papier kon zetten voor deze jongen. Samen met zijn pleegouders liep hij voor de rouwauto uit, waarop buurtbewoners een bloem legden. Er werd “You never walk alone” gedraaid. Het voelde als een warme deken…