Ik werd gebeld door Henny, die met zijn prachtig Amsterdamse accent vertelde dat zijn vrouw terminaal was. “Ik zag je elke keer in de krant staan en je foto sprak mij aan, vandaar dat ik je bel. Wij willen alvast het één en ander regelen, zodat straks niet alles tegelijk op ons afkomt.”

Er volgde een fijn gesprek met het gezin. Henny en Rhanna waren bijna 42 jaar getrouwd. Allebei gestopt met werken en anderhalf jaar geleden verhuisd naar het mooie Twente. Om daar samen oud te worden, te genieten van de natuur en te wandelen met de honden. Dit alles was helaas van korte duur.

Het begon met een hersenbloeding en vanaf toen was het een rollercoaster waarin de familie was beland. Er bleek namelijk veel meer aan de hand te zijn. Rhanna werd van een heel zelfstandige vrouw ineens hulpbehoevend en dat was iets wat niet bij haar paste. Toch wist ze de tijd die haar nog gegund was bewust
door te brengen. Door leuke dingen te doen, elkaar nog van alles te vragen en te vertellen en vooral te genieten van de kleine dingen.

“Want,” zoals Henny vertelde, “gezelligheid stond voorop. Een potje kaartje, een biertje drinken, feestjes vieren, op bezoek bij vrienden of familie. Rhanna was er altijd voor in. En iedereen kwam ook graag bij ons. Ze was dol op gezelschapsspelletjes. Gaan we nog wat doen of blijven we op de bank hangen, zei ze dan.”

Volgens zoon Mark was zijn moeder bijzonder mooi, lief en aardig. Maar vooral een heel gezellige vrouw met mooie sociale skills. “Je hoorde haar altijd lachen of praten, ze was nooit stil, zelfs ’s nachts niet,” zei dochter Kelly. “Voor een paar mooie schoenen – gezien op Marktplaats – reed ze gerust het hele land door. Afstand was voor haar geen probleem, als ze maar pasten.”

Een paar dagen later werd ik gebeld met de mededeling dat Rhanna was overleden. Samen hebben we haar verzorgd. Omdat dansen hun gezamenlijke passie was, ging
haar prachtige dansjurk aan. Deze had ze – samen met Kelly – speciaal nog gepast.
Haar haren werden opgestoken en de roze lipstick mocht zeker niet vergeten worden. Aan alle wensen van Rhanna werd gehoor gegeven. Ze was zo mooi, zoals ze daar lag, zó anders. Het voelde als een heel bijzonder moment.

Ook tijdens het afscheid was te merken dat deze lieve vrouw in haar leven veel had betekend voor anderen. Er werden mooie woorden over haar gesproken, een vriendin zong een prachtig opera stuk, ja zelfs de honden waren aanwezig. En dat roze haar lievelingskleur was, was niet alleen te zien aan de bloemen. Ik zag roze
schoenen, een roze blouse, roze jasjes en roze roze shawls. Een eerbetoon van de
genodigden aan deze onvergetelijke vrouw…